Scheiden, en de kinderen dan?
Nederland steeg vorig jaar op de VN-lijst van gelukkigste landen ter wereld naar de 6e plaats. Met name de onderlinge verbondenheid draagt aan deze 6e plaats bij. Maar op die onderlinge verbondenheid is nog wel wat af te dingen. Het aantal stellen dat uit elkaar gaat, is sinds de jaren 70 verdubbeld naar ongeveer 40%.
Scheiden is sociaal geaccepteerd. Inmiddels maken 70.000 kinderen jaarlijks de scheiding van hun ouders mee, van wie naar schatting 16.000 daar ernstige last van ondervinden. Ruim 7000 echtscheidingen vallen onder de categorie vechtscheiding. Verbitterde, ex-partners die werkelijk alles betwisten, dat ook maar een beetje aan hun relatie herinnert, en met inzet van alle middelen. Ook de kinderen worden ingezet als vechtmiddel. Jeugdhulp maakt overuren. Alle kosten meegerekend (arbeidsverzuim, juridische hulp, uitkeringen, huurtoeslag, zorgtoeslag, kindgebonden budget en ouderkop) komt de rekening uit op ongeveer € 2.3 miljard per jaar. Het individuele leed nog daargelaten. Alle reden voor politieke aandacht.
“Bij elkaar blijven voor de kinderen” is geen optie.
“Bij elkaar blijven voor de familie” is geen optie.
“Bij elkaar blijven voor de kerk “ is geen optie.
Na een vechtscheiding streven de kinderen ernaar om het “anders, beter” te doen. Vorige week presenteerde André Rouvoet van het platform “Scheiden zonder schade” een reeks oplossingsrichtingen om de gevolgen voor de kinderen in te dammen. Sommige vechtscheidingen resulteren in kindermishandeling, merkt hij op!
De aanbevelingen van deze oud-minister balanceren op de grens tussen het particuliere en het publieke domein. Heeft de werkgever een rol? Gaat relatiestress mee naar het werk? ( zie mijn blog over Echtscheiding en Werk)
Rouvoet presenteert een menu aan ideeën van ouderschapsbelofte tot aan scheidingsloket, van strafbaar stellen van het frustreren van omgangsregelingen tot aan anti-vechtscheidingsclausule in huwelijks- of samenlevingscontracten.
Een relatie/huwelijk aangaan is een particuliere keuze, de wijze van beëindigen dus ook.
We moeten af van het idee dat kinderen tot de “boedel” behoren. We moeten toe naar het idee dat kinderen onder alle omstandigheden “prioriteit” hebben en de eerste verantwoordelijkheid zijn van ouders. (gehuwd of gescheiden).
Het verminderen van het vechtmodel waarbij ouder(s) en ex(en) elkaar, vaak gesubsidieerd (op basis van toevoeging via de Raad voor Rechtsbijstand), eindeloos juridisch kunnen bestrijden zou een zegen zijn.
Nadrukkelijk geadviseerde procesbegeleiding door een ervaren begeleider, mediator, coach, buiten de rechtbank om is een invulling van een grote behoefte……. In ieder geval voor de kinderen.
